Τρεις άνθρωποι, στο προαύλιο ενός Ναού, συζητούν. Πρώτος μιλάει ο πλούσιος κύριος: «Πιστεύω ότι είμαι ενάρετος. Έχω κάνει πολλές ελεημοσύνες στην ζωή μου, δίνοντας κάθε φορά γενναία χρηματικά ποσά. Πιστεύω ότι με τις καλές μου αυτές πράξεις έχω ξεπλύνει πολλές αμαρτίες μου. Πες μου, όμως, Πάτερ, μπορώ να λέω ότι έχω όντως σώσει την ψυχή μου;».
Δεύτερη μιλάει η ηλικιωμένη κυρία: «Πιστεύω ότι είμαι ενάρετη. Εδώ και πολλά χρόνια προσέρχομαι στην Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία από τον Όρθρο. Πηγαίνω στους περισσότερους Εσπερινούς και δεν έχω χάσει καμιά Αγρυπνία. Πιστεύω ότι ο Θεός σημειώνει αυτές μου τις παρουσίες στην Εκκλησία και θα με ανταμείψει. Πες μου, όμως, Πάτερ, μπορώ να λέω ότι έχω όντως σώσει την ψυχή μου;».
Ο Ιερέας, ως τρίτο πρόσωπο στην συζήτηση αυτή, σκέφθηκε πρώτα λίγη ώρα, διότι εάν τους πίκραινε με την απάντησή του, ίσως να έχανε η ενορία του έναν καλό ευεργέτη του φιλόπτωχου ταμείου της. Και το ποίμνιό του, ίσως να στερούνταν μία από τις πιο συνεπείς ακροάτριες του λόγου του Θεού. Προτίμησε όμως τελικά να τους πει την αλήθεια, για το καλό τους.
«Τέκνα μου, -είπε ο Ιερέας- δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω για την συνέπειά σας τόσα χρόνια, στο να είστε ενάρετοι. Το μόνο που θα ήθελα να σας ζητήσω είναι να κάνετε λίγο χώρο, ώστε να στριμωχθεί κοντά σας, στον δρόμο για την αρετή και τούτος εδώ ο ναυτικός (και έδειξε με το χέρι έναν άλλο ενορίτη, που στεκόταν λίγο πιο πέρα). Κάθε δυό χρόνια, όταν ξεμπαρκάρει, σπεύδει στην ενορία μας και προσεύχεται με πολλή θέρμη και εξομολογείται με τόσο σπαραγμό καρδιάς, ζητώντας από τον Θεό να τον συγχωρέσει, γιατί όπως λέει, είναι πολύ αμαρτωλός, αφού δεν καταφέρνει να εκκλησιαστεί πιο συχνά. Και λίγο χώρο, σας παρακαλώ, και για τούτη εδώ την χήρα, -είπε, και έδειξε πάλι με το χέρι, μία κυρία που στεκόταν λίγο μακρύτερα-. Έχει τρία ανήλικα παιδιά και ζητά συνεχώς από τον Θεό να την συγχωρέσει, γιατί όπως λέει, δεν είναι ενάρετη, αφού από το μεροκάματο που βγάζει πλένοντας σκάλες, δεν καταφέρνει να προσφέρει παρά λίγες δεκάρες στο φιλόπτωχο ταμείο της ενορίας μας».
Συμπέρασμα: Στον αγώνα μας για την απόκτηση της αρετής, ας είμαστε πρώτα απ’ όλα ταπεινοί και ας δεχόμαστε ότι σημασία δεν έχει τόσο η ποσότητα, αλλά ο τρόπος που αγωνιζόμαστε για να την αποκτήσουμε!
