Μεγάλη έκπληξη κατέλαβε την εκπαιδευτική κοινότητα, όταν πληροφορήθηκε πως τη Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου, ένας 17χρονος μαθητής ξυλοκοπήθηκε άγρια από μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου. Ο λόγος; Προσπάθησε να υπερασπιστεί την αδερφή του, η οποία έπεφτε συνεχώς θύμα bullying. Στο άκουσμα της είδησης, αρκετοί έπεσαν από τα σύννεφα και άρχισαν να αναρωτιούνται· «πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα σε ένα σχολείο;».

Ευτυχώς, όμως, που για άλλη μία φορά η Πολιτεία αντέδρασε άμεσα. Το Υπουργείο Παιδείας, έβγαλε ανακοίνωση κάνοντας λόγο για «πρωτοφανές περιστατικό, το οποίο καταδικάζεται απερίφραστα, και για το οποίο έχουν ήδη ληφθεί παιδαγωγικά μέτρα». Πως «από τη νέα σχολική χρονιά θα ενταχθούν σε συγκεκριμένα σχολεία (όχι σε όλα, γιατί δεν συντρέχει ιδιαίτερος λόγος) θεματικές ενότητες, προκειμένου τα παιδιά να εντρυφήσουν σε έννοιες, όπως ο σεβασμός του ενός στον άλλον και άλλα». Ευτυχώς!

Οι θύτες του περιστατικού, γνωρίζοντας τις βαριές τιμωρίες που πρόκειται να τους επιβληθούν, μάλλον τρομοκρατήθηκαν.

Αλλά ας μιλήσουμε σοβαρά. Ποιοι πραγματικά ευθύνονται για το θλιβερό αυτό γεγονός, το οποίο ίσως και κατά τύχη να έγινε γνωστό; Η Πολιτεία, σίγουρα, έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Υπεύθυνοι, ασφαλώς, είναι και οι εκπαιδευτικοί. Και είναι υπεύθυνοι, γιατί ο ρόλος τους δεν είναι μόνο να διδάσκουν στους μαθητές γράμματα και αριθμούς, αλλά και σωστή συμπεριφορά.

Το μεγαλύτερο, όμως, βάρος το φέρουν οι γονείς αυτών των παιδιών. Των παιδιών αυτών, που φέρθηκαν με τέτοια βαναυσότητα. Οι γονείς αυτοί, προφανώς, δεν έθεσαν ποτέ όρια στα παιδιά τους. Δεν τους είπαν σχεδόν ποτέ ένα «μη», ένα «όχι». Δεν τους μετέδωσαν ποτέ τι σημαίνει σεβασμός προς τον άλλον. Δεν τα έμαθαν πως είναι ανεπίτρεπτο και απαράδεκτο, ακόμα και να κοιτάξουν με περιέργεια, πόσο μάλλον να κοροϊδέψουν, ένα άλλο παιδί που είχε την ατυχία να γεννηθεί με κάποια σωματική δυσμορφία. Οι γονείς αυτοί, που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με τη μικροαστική αντίληψη· «το δικό μου παιδί να είναι καλά, να σπουδάσει, να βρει μία καλή δουλειά, να καλοπαντρευτεί, και για τα άλλα δεν με ενδιαφέρει τι θα απογίνουν».

Το πιο εξοργιστικό στην υπόθεση αυτή, τελικά, είναι η στάση των γονέων των θυτών. Μάλιστα, η μητέρα ενός εξ αυτών είναι και καθηγήτρια. Αντί να σκύψουν το κεφάλι τους από ντροπή και να τιμωρήσουν οι ίδιοι τα παιδιά τους, άρχισαν να βρίζουν και να απειλούν όσους ζήτησαν την τιμωρία των παιδιών τους. Αγνοώντας, πως αν σ’ αυτή τη σχετικά μικρή ηλικία φέρθηκαν με μία τέτοια αγριότητα, αργότερα πού θα φτάσουν; Κατά πάσα πιθανότητα σε μεγαλύτερα εγκλήματα. Και τότε, για άλλη μία φορά, πληροφορούμενοι τη θλιβερή είδηση του εγκλήματος, θα ξαναπέσουμε όλοι από τα σύννεφα και θα αναρωτιόμαστε· «πώς καταντήσαμε έτσι!».